Antoni Muracki – poezja i muzyka

Oryginalny spektakl literacko-muzyczny, inspirowany
polskimi tańcami narodowymi. Za motywy przewodnie do opowieści o życiu,
uczuciach i miłości, twórca obrał ludową muzykę, zawartą w krakowiakach,
mazurach i mazurkach, kujawiakach, polonezach czy oberkach. Ta folkowa
osnowa jest oczywiście tylko muzycznym pretekstem do stworzenie
współczesnej opowieści literacko-muzycznej i inspiracją dla jazzowych
harmonii.
Niełatwa rytmika naszych tańców i niebanalna melodyjność pieśni,
posłużyła twórcy spektaklu do stworzenia barwnej opowieści, o dużym
ładunku emocjonalnym, wykorzystując to, co najlepsze w polskim folklorze.
W warstwie literackiej – utwory bazują na podstawowych tematach
opowieści ludowej: miłości, przywiązaniu do ojcowizny i rodzimej przyrody,
poczuciu tożsamości kulturowej, samotności i szukaniu szczęścia w
nieprzyjaznym świecie. Nadzwyczaj współczesny język tych pieśni-tańców
sprawia, że opowieść staje się historią młodej kobiety w XXI wieku,
świadomej własnej wartości i ograniczeń. W tę rolę wcieliła się uzdolniona
piosenkarka Dominika Świątek
Cały spektakl jest też rodzajem swoistej zabawy z konwencją ludową, w
której świat jest nieco czarno-biały; potrzebne zatem był literacki humor i
dystans oraz lekkość w podejściu do tematu. Ale znajdziemy tu też utwory
bardzo serio, mówiące o miłości do matki i rodzinnego domu.

Projekt muzycznie realizowany jest w następującym składzie:
Adam Lewandowski (perkusja, bongosy, cajon, perkusjonalia), Antoni Muracki
(gitary, wokal), Marcin Fidos (cbas), Marcin Świderski (saksofony), Robert
Kuśmierski (akordeon).

Długo dojrzewała we mnie płyta poświęcona rodzinie. Piosenki o dzieciach, Teresce, mamie czy dziadku pojawiały się wszak już wcześniej, ale teraz zgromadziłem je w jednym miejscu i zaprosiłem córkę Oleńkę (śpiew), syna Jakuba (śpiew i projekt graficzny), szwagra córki – Jaśka (śpiew, gitary, flet), moje wnuki: Natalię, Adama i Halinkę oraz moją żonę Teresę (grafiki), do udziału w tym rodzinnym przedsięwzięciu. Dołączyłem też piosenki, śpiewane w naszej rodzinie od lat – Jarkowego Pastucha, Starszopanową Rodzinę, Nie ma jak u mamy Wojciecha Młynarskiego i przejmujące utwory Raduzy.

Zagrali z nami zaprzyjaźnieni muzycy, których od lat traktujemy jak rodzinę.

W trakcie realizacji płyty pojawił się w rodzinie Tadeuszek. Może dlatego, że był ciekaw piosenki o sobie… Nie ma to jak rodzina.

Po kilku miesiącach prac, dziś pojawia się moja nowa płyta: „Jeszcze tańczę”. W pracę nad nią zaangażowanych było wiele osób: pomocny we wstępnej realizacji dźwięku Paweł Jagóra, główny realizator i człowiek odpowiedzialny za elektroniczne perkusje oraz partie mandoliny -Darek Polubiec,, muzycy w osobach : Roberta Kuśmierskiego /acc/, Krzysztofa Jaszczaka /piano/, Marcina Fidosa /cb/, Wojtka Hartmana /violin/. Za stronę graficzną odpowiada Jakub Muracki. Wszystkim bardzo dziękuje. Ja zapewniłem wokal i gitary oraz warstwę słowną i muzyczną. Jedyny wyjątek stanowi wiersz Krzysztofa Kasperczyka, który opatrzyłem muzyką. Zachęcam do posłuchania skrótu z kilkoma utworami: https://youtu.be/1GcR-IO5XLQ

Raz się żyje. 200 szlagierów Teatru Satyryków STS + 5 CD

Teksty Ewy Karbowskiej w interpretacjach jej przyjaciół.

Koncertowy dwupłytowy album z trasy międzynarodowej, która odbyła się jesienią 2016 roku i objęła następujące miasta: Berlin – Pruszków- Gdańsk /Studio koncertowe Polskiego Radia, nagranie/ – Toruń – Rypin – Praha – Brno – Preszow – Bratysława – Wiedeń. Na płycie zaśpiewali: Olga Zalesskaja, Antoni Muracki, Siergiej Dżigurda, Jirży Vondrak, Aleksiej Kudriacev oraz Jacek Beszczyński.

Płyta „Pod czerwonym księżycem” Antoniego Murackiego jest to zapis koncertu w Radiu Gdańsk w maju 2016 roku, a znalazły się na niej pieśni autorskie: zarówno te starsze, które tworzy od trzydziestu z górą lat, jak i te najnowsze, opowiadające o aktualnej rzeczywistości i stanie emocji współczesnego człowieka.
Serdecznie polecam !

Płyta Antoniego Murackiego z nowymi aranżacjami starszych oraz zupełnie nowych pieśni czeskiego barda Jaromira Nohavicy. Na płycie można znaleźć utwory z najnowszych płyt Nohavicy takich jak „Przeszłość”, „Dobrze jest tak jak jest” czy „Jezusek” jak też te nieco starsze – „Kometa”, „Moja mała wojna”, „Gdy jutro skoro świt”. Wszystkie pieśni zostały zrealizowane w zupełnie nowych aranżacjach muzycznych, przy tworzeniu których udział wzięli wybitni muzycy, m.in. Robert Kuśmierski, Joachim Łuczak, Florian Ciborowski. Gościnnie dwie pieśni po polsku zaśpiewał też Jaromir Nohavica.

W weekend, w „Saloniku z Kulturą”, prowadzonym przez Antoniego Murackiego, wystąpiły gwiazdy polskiej estrady: Ewa Kuklińska, Stanisław Zygmunt, Tadeusz Drozda

W Białołęckim Ośrodku Kultury, mieszczącym się przy ul.Vincenta van Gogha 1, po raz kolejny odbyła się interesująca impreza kulturalna. Tym razem Antoni Muracki, gospodarz „Saloniku z Kulturą”, zaprosił na scenę gwiazdy polskiej estrady: Ewę Kuklińską, Stanisława Zygmunta, Tadeusza Drozdę oraz Krzysztofa Dauszkiewicza.

Zadaniem „Saloniku z kulturą” jest prezentacja twórczości literacko-muzycznej wysokiej klasy. Antoni Muracki nawiązuje w ten sposób do dobrych tradycji polskiego kabaretu literackiego, piosenki, w której tekst i muzyka mają jakiś sens, wspaniałych wzorców polskiej poezji i teatru.

W piosence otwierającej każdy spektakl śpiewa publiczności:
Salonik, salonik,
pewnie świata nie zmieni – bo jak
lecz przed światem w nim można się schronić,
bo niepowtarzalny ma smak
[…]
Może uda się ocalić wśród bełkotu
kilka myśli, parę wierszy, jakąś pieśń?
I choć trudno będzie wygrać nam z głupotą,
to przynajmniej łatwiej przyjdzie nam ją znieść.

Czerwcowy „Salonik” miał być wesoły. I taki był, pomimo śmierci Tomasza Służewskiego. Prowadzący imprezę konferansjer i bard podzielił się z białołęcką publicznością przypuszczeniem, że zmarły dyrektor BOK wcale by sobie nie życzył zmiany charakteru przedstawienia z powodu swojej śmierci.

Na scenie wystąpiła rewelacyjna aktorka, tancerka i piosenkarka Ewa Kuklińska, która wykonała największe światowe przeboje gwiazd estrady i filmu (blondynek). Jej nastrojowym przeciwieństwem był satyryk, felietonista, tekściarz, poeta, piosenkarz, gitarzysta i kompozytor Krzysztof Daukszewicz. Wyciszonym tonem dzielił się z publicznością przede wszystkim osobistą refleksją dotyczącą postępowania ludzi reprezentujących nas w Sejmie i Senacie. Obojgu artystom udało się porwać publiczność do wspólnej zabawy, a Ewa Kuklińska nawet zaprosiła miłośnika „Saloniku”, pana Stanisława na scenę. Ich wspólny występ został nagrodzony rzęsistymi oklaskami

Nikogo nie zawiódł kolejny mistrz sceny kabaretowej, polski satyryk, komik, aktor, pełen autoironii Tadeusz Drozda. Opowiadał on różne zabawne historyjki ze swojego życia. Dał też popis tańca i śpiewu, wykonując własny utwór w rytm muzyki disco polo, czym bardzo rozbawił ludzi siedzących na widowni. Równie doskonałym poczuciem humoru oraz inteligentną grą z widzem wykazał się satyryk Stanisław Zygmunt. On także nie stronił od śpiewu, chociaż jego głównym atutem jest kabaretowy monolog (jak sam przyznał).

Warszawski wieczór poezji, muzyki i satyry tradycyjnie zakończył cytowaną powyżej piosenką, Antoniego Murackiego.
Warto przyjść do „Saloniku z Kulturą”. Polecam!

(Tekst i zdjęcia- Ewa Krzysiak wiadomości24.pl 6.06.2011)

„Salonik z kulturą”
(cykl koncertowy Antoniego Murackiego)

Salonik mądrej pieśni
tu można sobie westchnąć
usłyszeć mądre słowo
zadumać się na nowo

Salonik wyobraźni
w nim trochę jakby raźniej
tym wszystkim ciutkę siwym
już prawie nieprawdziwym

Salonik sentymentów
zaklinań i talentów
scena miłosnych wyznań
dom zakurzonych dat –te upiększają świat

Salonik zastanowień
ukrytych w sercu, w głowie –
gitara i mikrofon
oddane filozofom

Salonik na dni chmurne
lub na rozterki durne
w nim bard, chwat, prowadzący
jak magik wszechmogący

Salonik na depresję
na zawaloną sesję –
odwiedźcie go czasami
a potwierdzicie sami

(Ewa Karbowska)

W ramach V Ogólnopolskiego Festiwalu im. JONASZA KOFTY „Moja wolność” 2011 (4,5 czerwca 2011), 5 CZERWCA O GODZINIE 18.00 W CENTRUM PROMOCJI KULTURY PRAGA POŁUDNIE – Warszawa, ul. Podskarbińska 2 KONCERT FINAŁOWY tej dwudniowej imprezy. W jej trakcie ANTONI MURACKI wystąpi obok: Krzysztofa Daukszewicza, Andrzeja Garczarka, Stanisława Klawe, Jerzego Mamcarza, Artura Andrusa i Marka Bałaty. […]

Ewa Karbowska 25.04.11

Warto chronić magnolie – tekst nie tylko botaniczny

MOTTO:
„jak magnolia?”

kwiat magnolii
jego przechodząca w różowość niewinna biel
i delikatny zapach
pod ścisłą ochroną

broniony przed ludzkim dotykiem
powodowanym żądzą posiadania
można jedynie
wąchać i patrzeć

od czasu do czasu wolno też
pozbierać spod drzewa
opadłe płatki
a nawet całe kwiaty

wszystko dlatego że ceni się unikalność
dostrzega wyjątkowość
gatunku i każdej pojedynczej rośliny
a względem człowieka podobno tak się nie da?

Dylemat o którym mowa w powyższym wierszu może dotyczyć – i dotyczy – człowieka w ogóle. Jednak, mówiąc zupełnie szczerze, odnosi się przede wszystkim do tych bardziej wrażliwych ludzkich egzemplarzy w szczególe. W jeszcze bardziej dojmujący sposób dotyka artystów. A nierozerwalny jest z losem tych spośród nich, którzy mają dość talentu, odwagi i determinacji by śpiewać poezję.

W latach słusznie minionego ustroju, pamiętam to dobrze, było ich znacznie więcej, niż dziś. Fundując katharsis reszcie społeczeństwa byli niekiedy rodzajem bodźca do myślenia i działania, a nawet zastępczą formą sumień swoich rodaków.

Czasem zapełniali publicznością wielkie sale, kiedy indziej maleńkie zakonspirowane piwnice. Zawsze jednak byli częścią zbiorowego nurtu świadomości, a nawet społecznego krwioobiegu.

Teraz, w wolnej Polsce miejsca dla nich jakby coraz mniej. Z rzadka trafi się jakaś feta, jakiś odnotowany publicznie jubileusz. Ale tak na co dzień zapełniają raczej kąty, których nie zdążyła zająć słowno – muzyczna papka wespół z bełkotem.

Takie, przyznaję nieco gorzkie, refleksje naszły mnie, może trochę paradoksalnie, po dwóch znakomitych koncertach, które były właśnie, wzmiankowanymi powyżej, fetami. Najpierw (10.04.2111) w III programie Polskiego Radia odbył się fenomenalny jubileuszowy –w 50-lecie urodzin i 30-lecie pracy artystycznej – koncert Mirka Czyżykiewicza. Dokładnie tydzień później – 17.04.2011 – w warszawskim Białołęckim Ośrodku Kultury – miała miejsce kolejna wielka śpiewacza uczta. Koncert promujący „najmłodsze dziecko” – wymyślonego i konsekwentnie realizowanego przez Antoniego Murackiego – projektu NOHAVICA PO POLSKU. Tym razem chodziło o koncertową (CD + DVD) wersję dwupłytowego albumu „Świat wg Nohavicy”. Obok dwóch już wcześniej wymienionych artystów, i naturalnie samego czeskiego barda Jaromira Nohavicy, oraz towarzyszącego Im niebanalnego zespołu muzycznego, na scenie (w kolejności mojej pamięci) magię uprawiali: Elżbieta Wojnowska, Aleksandra Drzewiecka, Tadeusz i Piotr Woźniakowie, Zbigniew Zamachowski, Andrzej Ozga, Paweł Orkisz i Jakub Muracki.

Zgodnie z założeniami i oczekiwaniami zebranych, dotyczy to obydwu omawianych koncertów, publiczność najpierw siedziała jak zaczarowana, albo zahipnotyzowana, by na finał urządzić owacje na stojąco. O merytorycznej zawartości tego czarowania nie opowiem, bo żaden znany mi język nie posiada adekwatnych po temu słów. To trzeba, lub trzeba było, zobaczyć i usłyszeć. Zdradzę tylko, co pomyślałam za każdym z dwóch razów. Przychodziło mi mianowicie do głowy, że WARTO CHRONIĆ MAGNOLIE.

Z satysfakcją informujemy, że ukazało się nowe wydawnictwo, zapis DVD koncertu TVP, w ramach Ogólnopolskich Spotkań Zamkowych z 2009 roku z Olsztyna + CD z tegoż przedsięwzięcia. Już do nabycia, między innymi u Antoniego Murackego i jego asystentki prasowej Ewy Karbowskiej.