11. Przesłanie
Gdy pytasz dokąd masz biec Zamykasz oczy i wiesz Choć cisza czarna jak las Samotnie wiedzie przez czas Musisz się wsłuchać w ten rytm Swych minut, godzin i dni To twa nadzieja i strach Twoja klepsydra i piach Spowalniać będą twój bieg Szpalery głupców i śmiech Zawistny chichot niech brzmi Ty nie oglądaj się, idź Byś nie skamieniał i sczezł Zawsze dla głodnych miej chleb A dla zbłąkanych – swą dłoń Tobie ktoś też podał ją I częściej słuchaj niż mów Wszak tyle mądrych jest głów Gdy biegniesz –uważaj czy Ten z przodu tłumu – to ty Bo tłum bezwładność swą ma Gdy się zatrzymasz – tłum gna Ty w przeciwieństwie wciąż masz Swą pojedynczość i twarz Zachowaj czujność gdy plebs Pochlebstwem kupić cię chce Twą próżność łechcą gdy śpisz Ordery, brawa i spiż Pycha rymuje się z „mieć” A wtedy prawda to śmieć A wtedy miłość to żart Jak talia zgranych już kart Jeszcze przyjaciół miej dwóch Poświęć im serce i słuch Dziel z nimi przestrzeń i czas Bo tak niewiele go masz A jeśli przestrzeń – to wiatr By choć na chwilę tu wpadł Aby cię porwał i niósł W żądzy spragnionych wciąż ust Pomiędzy nocą a dniem Pomiędzy dobrem a złem Powoli rysuj swój ślad W palecie tyle jest barw Jesteś na szczycie i wiesz Że wszystko miało swój sens Z wysoka widać już cel Prawda oślepia jak biel << wróć do spisu utworów