Ponoć gdzieś miłość jest
która nie zna kłamstw
mało śpi – wierzy w sny
modli się do gwiazd

A my co – szare tło
wśród szalonych barw
szkoła, dzieci, praca , dom
tylko nieba, nieba brak

Ponoć gdzieś miłość jest
piękna niczym grzech
tam bogowie mają gest
szampan stoi w szkle

Chciałbym z raz zabrać nas
choć na kilka dni
niech powróci tamten czas
kiedy niebo, niebo drży

Ponoć gdzieś miłość jest
lecz wracamy znów
razem do tych samych miejsc
do tych samych ust

Znowu w nas światło gwiazd
dawnym blaskiem lśni
i powraca tamten czas
kiedy niebo, niebo drży.

Od dwóch dni słodkiej wody już brak
Już rekiny zwęszyły nasz ślad
Stary klnie na czym świat
Bo uciszył się wiatr
Ale wracać nikomu nie w smak

Jeszcze dzień, jeszcze dwa, jeszcze trzy
Do Bombaju wejdziemy po ryż
Coś majaczy przez mgłę
Może znany nam brzeg
Każdy myśli o jednym, lecz nikt

Nikt nie tęskni za domem
Póki morze zielone
Póki łajbie daleko do dna
Nikt nie tęskni za domem
Chociaż wzrok w jedną stronę
I do brzegu, cholera coś gna

Od zachodu dmuchnęło jak czort
Całą siłą nas pchnęło na fiord
Szczury zjadły nam ryż
Nikt nie martwi się gdyż
Każdy poczuł przez skórę swój port

A na kei kochanek twych pięć
I na morze znów uciec masz chęć
Byle wiatr, byle wrak,
Byle dalej od bab
Byle znowu zanucić swą pieśń

Oczy mam mądre
myśli mam ciemne
i znam się na zegarku
chodzą dość punktualnie
myśli niewierne
po opuszczonym parku

Ręce jak drogi
pokrzyżowane
nogi nie niosą jak trzeba
myśli jak Bogi
mieszkają w niebie
choć wiedzą że nie ma nieba

Ref.
Dokąd tak mi się nie spieszy
kogo już grać nie muszę
świat opieram na zdziwieniach
a na łokciach duszę

Czego tak nie muszę zdobyć
komu – nie dopieprzyć
w dłoni laser na mikroby
na policzku pieprzyk

Ciało się śmieje
ciało niebieskie
gwiazda na czole pejzaż
zwodzi nadzieją
otwarta przestrzeń
przegrasz, wyszydza, przegrasz

A ja wygrywam
oswajam deszcze
i prężę kark do lotu
żyję w zdziwieniu
by przeżyć jeszcze
tych kilkanaście obrotów

Odchodzimy do siebie i jak zawsze zdumieni
że odmienił nasz czyjś dłoni dotyk
Odchodzimy bezradni poprzez zieleń swych źrenic,
przez milczenie strzeliste jak gotyk

Ref.
Kocham cię nieprzytomnie
przez świtu uchylone drzwi

Odchodzimy do siebie i nikt o nic nie pyta
Cisza planet nam ciała oplata
Ty się starasz uśmiechać beznadziejnie szczęśliwa
niemych wyznań unosi się zapach

Ref.

I wciąż tyle powrotów i mijania się z sobą
na swą miłość patrzymy bezradnie
jak złączone nadzieją, chociaż zawsze osobno
na dwóch brzegach świecące latar

Nie zważając na pogodę
wśród ogólnej akceptacji
wyraziłem wreszcie zgodę
że się poddam operacji

Krąg znajomych mnie nakłaniał-
wszak choruję wciąż na serce
„toż to tylko są badania,
kosmetyka i nic więcej”

A że nic mi nie dolega
ni skorupiak to ni guz
w końcu mogą mi pogrzebać
najważniejszy w końcu mózg

„Serce to najmniejszy szkopuł” –
rzekł urolog – okulista
„coś pan ma na lewym oku,
no i nerka jakaś mglista”

A więc pozostałym okiem,
czy wytrzyma to me serce
widzę jak mi jakieś chłopię
czymś majstruje przy mej nerce

Ale co tam jakaś nerka
bajaderka, mus to mus,
najważniejsze że pozostał
nie od czapy, w końcu, mózg

Z psem szukali mej choroby
a przyznaję, byli nieźli
przyszli chłopcy od wątroby
lecz na szczęście nie znaleźli

Z kończynami są problemy
lecz z oddali słyszę ERK-ę
jak już tylko przyszyjemy
wypalimy ci nadżerkę

Nim zdążyłem coś wyjaśnić
formaliny słyszę plusk
ale chcąc uniknąć waśni
przemilczałem – ważny mózg

Jakby tego było mało
choć i tak już ze mną krucho
przy wizycie mój wierzyciel
mi odstrzelił lewe ucho

A wieczorem wbrew narkozie
skalpel czuję u podbrzusza
wara! krzyczę bo przyłożę
tego nie waż mi się ruszać

Zdrowym okiem ich przewiercam
graj morfino we mnie, graj
wolę chyba nie mieć serca
niż facetem być bez jaj!

Zaczynali mnie już złościć
bowiem nic dlań nie jest święte
„Lecim – mówią – po całości”
– i wycięli również pointę

Ale co tam jakaś pointa
gdy mam w głowie drugie dno
więc niwięc nie zwalniam na zakrętach
i spokojnie śpiewam to:

Gdy cię dorwą jakieś peje
którym z pyska cieknie ślina
zawsze piastuj tę nadzieję
że nie wiedzą co wycinać.

Między nami czarna woda
całujemy się na schodach
potem każdy idzie w swoją stronę
mkniemy już po swych orbitach
nie zadając trudnych pytań
nawet słowa nami są zmęczone

Między nami niepatrzenie
i milczących słów kamienie
między nami nie dopita kawa
jeszcze razem, jeszcze z sobą
lecz osobno, lecz już obok
nie bierzemy, by nie musieć dawać

ref.
Złudzenia, złudzenia
nasze życie nie na temat
nudzi się za dnia
w nocy nie chce spać
sto na twarzy makijaży ma

Złudzenia, złudzenia
w górze niebo, w dole ziemia
nie wyśnione sny
z drugiej strony drzwi
ciągle pukam – otwórz mi

Między nami rude osty
wielki ogień dawno ostygł
ale mimo wszystko coś nas trzyma
przez tchórzostwo lub wygodę
nie potrafię wstać i odejść
może później, kiedy minie zima

Przecież dla mnie jesteś wszystkim
więc odstawiam znów walizki
pusty park, trzymamy się za ręce
i idziemy gdzieś w nieznane
gdzie nas nie dogoni pamięć
i pytamy cicho – co to szczęście

Spadł już śnieg i odleciały ptaki
kiedy odszedł Stefan w świat bylejaki
Spadł już śnieg i poszedł jakoś nocą
i rodziny nie zbudził, bo i po co

Trzymał mróz, a ciągnęło go na dworzec
„uchroń mnie przed nadzieją, dobry Boże”
Trzymał mróz, lecz on już znał krainy
gdzie i lato podobne jest do zimy.

Ref.

„Sam jest liść i pies jest sam, i człowiek
już pojąłem, że niczyja to jest wina
Ufam więc tylko swojej chorej głowie,
bo na niej świat się kończy i zaczyna”

A więc drogą, tam przed siebie, w inne światy,
może uda się oszukać los garbaty,
może ktoś przygarnie, w ogień drew dorzuci
dobry ogniu czarne myśli we mnie ucisz.”

„Srebrny krzyżyk na piersiach, czemu Chryste,
istnieję tylko po to, aby istnieć,
Całkiem sam na drodze, w mokrych butach,
jak pamiętać, zapomnieć, nie upaść.

Dobry wietrze, dobre niebo, dajcie siłę,
Przecież, mimo że odchodzę, ciągle żyję”
I coś przyszło na Stefana, wiedział teraz,
że się uczył dotąd nie żyć, lecz umierać.

Ref.

Sam jest człowiek, bardziej chyba sam od psa,
jak to pojąć, że niczyja to jest wina
I samotna zamarzając spływa łza.
Bo wspomniałem, że był mróz, była zima

Czasami człowiek zachodzi w głowę
Jak to się stało
Że jeszcze wczoraj świat stał otworem
Szło się na całość
Dziś ledwie hity z niemodnej płyty
Budzą wspomnienia
Ona wpatrzona, świt na jeziorach
I tamten temat…

Pejzaż z piosenką
Te krople na sen
Zaufaj dźwiękom
Co w sercu na dnie
I dobre słowo miej
Zawsze pod ręką
Ot, twój prywatny
Pejzaż z piosenką

Pejzaż z piosenką
Ulotny jak mgła
Słodki jak błękit
Przejrzysty jak łza
Na pożegnania
I serca namiętność
Pejzaż z piosenką
Pejzaż z piosenką

Czasem gdy zerka się do lusterka
Lub kalendarza
Trudno nie przyznać – ładny mężczyzna
Choć się postarzał
Lecz całkowicie by nie spierniczeć
I odejść z wdziękiem
Na życia jesień pakuję w kieszeń
Mądrą piosenkę

Omijam lepki półmrok barów i traktierni
wysokich stołków amfilada mi się kłania
Trzydziesty czwarty już przywitał mnie październik
i po raz pierwszy zbaraniał

Poznałem smukłych szyjek wdzięki i sekrety
nitki Ariadny które z czasem tworzą sieci
w gąszczu toastów wciąż łudziłem się jak kretyn
że mi się uda wzlecieć

ref.
Po drugiej stronie, po drugiej stronie
wszędzie daleko i łatwo popaść w katatonię
przy pełnym szkle puste rozmowy – to za mało
kiedy się wchodzi w dojrzałość

Mijam kobiety apetyczne jak czereśnie
które aż proszą się o lekcję anatomii
i proponują bym zapoznał się z ich wnętrzem
zmysłowym gestem dłoni

I czasem wchodzę tak po ludzku, by się ogrzać
by się zapomnieć w czyichś słowach, czyichś ustach
gdy się odkrywam – one stają się ostrożne
znikając w zmarszczkach lustra

ref.
Po drugiej stronie, po drugiej stronie
do brudnej szyby płaskie życie przyklejone
krąg miałkich zdarzeń mnie otacza jak obłok
i coraz głębsza samotność

Więc tylko sztuka wciąż ratuje przed odejściem
chodzi na palcach, by nie każdy mógł usłyszeć
i coraz częściej modlę się milczącym wierszem
bo sztuka lubi ciszę

Zbiegają z półek papierowi kochankowie
porwane wątki dobiają do swych brzegów
i odpływają w świat spod wpół przymkniętych powiek
a mnie już nic do tego

ref.
Po drugiej stronie, po drugiej stronie
rodzi się życie po słowie: koniec
Poeci milczą w niebo swój niepokój
tę piątą porę roku

Od lat dwudziestu z okładem
życie pozbawia mnie złudzeń:
kobieta, z którą się kładę
tą samą jest – gdy się budzę.

Wszak szans jest raczej niewiele,
że w jednym miejscu i czasie
w konkretnym, mniej więcej, celu
tą samą wciąż spotyka się.

Po nocy jeszcze się łudzisz,
gdy jesteś po dwustu gramach.
Nic z tego, kiedy się zbudzisz
nad ranem, patrzysz – „Ta sama!”

A myślę, że w sprzyjających
okolicznościach przyrody
ożywić mógłby mój pejzaż
obiekt ciut mniej zabytkowy…

Być piękny, smukły i lśniący,
zawsze otwarty – tu haczyk:
dla wszystkich zwiedzających –
więc również i dla rogaczy.

Przyznaję, mogło być gorzej,
wizja szatańska się wdziera,
budzę się niczym w horrorze
i widzę Leszka Bergera

lub koszmar z Ulicy Wiązów,
z grubą tapetą, choć w stringach,
ujawnia się dość rozwiązłą
blondyną po trzech liftingach.

Już lepszy niż ta loteria
szept, co do szału podnieca:
„Jestem dziś dzika jak preria!
Podrap mnie, stary, po plecach”.

I żadna świtu odmiana
w bliskiej przyszłości nie czeka.
Choroba lepsza – gdy znana
I zaoszczędzę na lekach

Ze swą głową mam ciągle na pieńku
i oszczędza mnie jeszcze rozsądek
w mej koronie już tylko cierń lęku
czy zdążę, czy zdążę

Wy mówicie że stoję na rogu
że się życiem wycieram jak szmatą
ale sztuka życie – dzięki Bogu
to dwie części mego poematu

Chcesz być ze mną zatrzymać do rana
chcę być z tobą bo czas mi się dłuży
co ja zrobię że ze mnie kochana
nie najlepszy towarzysz podróży

W tych wędrówkach nie mamy przyjaciół
jeden ogień co grzeje to w sobie
aby zyskać musimy coś stracić
nic już nie mów
i ja nic nie powiem

Rano trochę się dziwię że jestem
Szukam nitek na plecach i szwów
Wszystko wprawia mnie w zachwyt, bezwstydne zadaję pytania
To wokoło to chyba powietrze
A we mnie apetyt i bunt
I zbyt wcześnie na lęk, gdy niczego mi świat nie zabrania

Jeszcze puls gra miarowo, ta ta ta ta ta ta
Całe życie przede mną jak książka
Bardziej sercem niż głową
Bardziej prawda niż gra
Łza jest słona a miłość gorąca
Tylko puls coraz prędzej mnie gna
Ta, ta, ta, ta ,ta, ta, ta, ta, ta
Pierwsza naga dziewczyna
A dopiero zaczyna
A dopiero zaczyna się gra

W środku dnia na głos krzyczę, że jestem
„spójrzcie na mnie, oddycham i trwam,
wszak to ja – punkt ciężkości, beze mnie się nic nie porusza”
Kiedy śpię świat zapada na sjestę,
Wszystkie myśli zwijają swój kram,
Na mdłą rzeczywistość wyświetla was moja dusza.

Wdech i wydech, alkohol, patataj, patataj
I zranione głęboko kobiety
Jeszcze fruwam wysoko i mam w sobie ten haj
I południe mnie wciąga jak etyl
Sam dla siebie, alkohol i haj
Patataj, patataj, patataj
W nos się śmieję kostusze
I gram z diabłem o duszę
I gram z diabłem o duszę, dla jaj!

Popołudnie już tonie w półcieniach
Nic już nie jest jak dwa razy dwa
Miłość wiele ma imion, papierowy gdzieś zginął żołnierzyk
Każda wiara ma swoje zwątpienie
Każde dobro tak blisko od zła
Słodkie kłamstwa się piętrzą jak sterta nie zmytych talerzy

Szukam w księgach i gwiazdach,
w świecie magii i liczb
widz absurdu w kosmicznym teatrze
każda miłość za ciasna
sztuka zmienia się w kicz
każda myśl nim zapłonie – już gaśnie
Szukam w ludziach
Choć tyle w nich słów
Świat w kieliszku topnieje jak lód
A kobiety –motyle
Przecinają jak sztylet
Pusty pejzaż, znikając za róg

W końcu wieczór leniwy jak kotka
Do ogrodu milczeniem się wkradł
Świat kamieni zaprasza i trudne mnie wabią podróże
Każda klęska wydaje się słodka
Żagle wciąż rozpostarte na wiatr
Płomień cichej miłości uparcie opiera się burzy

Na duszy już przeklętej czerń
jak jasny grom w słoneczny dzień
na oczy w których nic nie było
Pewnego grudniowego dnia
zdarzyła się dziewczyna zła
zdarzyła się ta późna miłość

A w kruczych włosach miała wiatr
i po podbródku ciekł jej świat
łowiła chciwie słów zawiłość
A obok jej frywolnej gry
kręciła wolno się, na trzy
zdumiona sobą – późna miłość

Lecz za późno już
pajęczynę snuć
wyobraźni pęka nić
zimne noce, puste dni
Trudny czas na miłość

Gdy ciemną miłość zsyła ci
szaleństwo co popija gin
i pożar myśli krew roznieci
Nadziei opiekuńczy wiatr
otwartym sercom – mim strat
dodaje sił – a zmiata wokół śmieci

Dziesiątego listopada
bez widomych znikąd znaków
chciał poeta drugorzędny
doszlusować do chłopaków

Jeszcze radził się znajomych
i zasięgał informacji
Trudny wybór – bo do jakiej
tu się wpisać generacji

Już pistolet miał po Stasiu
na wypadek, gdyby weszli
dla zasady nawet spłodził
parę nawiedzonych wierszy

A tymczasem pilnie wkuwał
czystą formę, z marnym skutkiem
a że myślał też o treści
pijał z dziwką czystą wódkę

Dwudziestego, jak u Bursy
zaczął cierpieć za miliony
lecz nie długo, bo miał właśnie
cztery pilne felietony

A felieton głupie bydlę
i tematów nie wybiera
raz się modli za papieża
drugim razem za premiera

I co wieczór w Kameralnej
pragnął zwęszyć trop przeszłości
drugorzędny brnąc w ślad Hłaski
pierwszorzędnie go uprościł

„Pic z tą całą cyganerią!
wstyd chłopakom spojrzeć w oczy
Dno się, musi, obniżyło
i nie sposób wprost się stoczyć

Trzydziestego włożył krawat
i naprawiać zaczął mosty
ale już nie znalazł rzeki
w brzegach które chciał połączyć

Tak, to prawda, wstyd powracać
i makijaż zmywać z twarzy
więc cóż lepsze – leczyć kaca
czy nauczyć się nie marzyć.

Tu ni lekarz nie pomoże ni alkohol
Już nie wraca, kto raz wdepnie za głęboko

Wypadło ci, mój synku, żyć
w tej cichej kołysance
Nawlekam ją na dźwięczną nić
po której tańczą palce

Wypadło ci, mój synku, spać
w zmęczonej mojej głowie
i jak poezja i jak sen
wymykasz się spod powiek

I wciąż ta sama, synku mój,
i wciąż ta sama trema
Znów po północy zgrzyta klucz
Znów jestem, choć mnie nie ma